Dawid Haracz

Blog o psychologii i rozwoju osobistym

  • STRONA GŁÓWNA
  • O MNIE
  • Pracujmy razem
    • Konsultacje psychologiczne online
    • Sesje coachingowe online
    • Szkolenia i warsztaty
    • Konferencje
    • Partnerzy
  • Blog
  • Moja książka
  • Kontakt
Dawid Haracz – Blog o psychologii i rozwoju osobistym
Czym jest miłość?

Co chciałbym wiedzieć wcześniej o miłości?

Dawid Haracz mar 5, 2025mar 11, 2025 Emocje

Wielu osobom wydaje się, że miłość to uczucie. Często myślimy, że miłość to coś, co po prostu się zdarza. Coś,...

Czytaj dalej
Co to znaczy toksyczna miłość?

Toksyczna miłość – jak ją rozpoznać i sobie z nią poradzić?

Dawid Haracz lut 8, 2025mar 11, 2025 Komunikacja i relacje

Miłość to jedno z najważniejszych uczuć w życiu człowieka. Od zarania dziejów jest ona jedną z najistotniejszych uniwersalnych ludzkich wartości,...

Czytaj dalej
Co to jest stoicyzm?

Stoicyzm – jak praktykować bycie spokojnym?

Dawid Haracz lis 20, 2024lut 11, 2025 Motywacja i inspiracje

W świecie pełnym chaosu, zmienności i niepewności stoicyzm jawi się jako filozofia, która obiecuje wewnętrzny spokój i panowanie nad emocjami....

Czytaj dalej
Co to jest kryzys egzystencjalny?

Kryzys egzystencjalny – walka z samym sobą

Dawid Haracz wrz 19, 2024wrz 25, 2024 Emocje

Kryzys egzystencjalny to jedno z najgłębszych i najbardziej introspektywnych doświadczeń, z jakimi może zmierzyć się człowiek. To moment, kiedy stajemy...

Czytaj dalej
Co to jest psychoterapia?

Psychoterapia – dlaczego warto sobie pomóc?

Dawid Haracz lip 22, 2024wrz 24, 2024 Motywacja i inspiracje

W życiu każdego z nas prędzej czy później pojawiają się momenty, w których doświadczamy silnego cierpienia psychicznego. Większość z nas...

Czytaj dalej
Nic mi się nie chce - co zrobić?

„Nic mi się nie chce” – jak pozbyć się tego uczucia?

Dawid Haracz maj 8, 2024maj 16, 2024 Efektywność

Lenistwo dotyka czasem każdego z nas. Problem zaczyna się w momencie, kiedy ten stan przejmuje nadmierną kontrolę nad naszą codziennością,...

Czytaj dalej
Co to jest zaburzenia integracji sensorycznej?

Zaburzenia integracji sensorycznej – problem naszych dzieci

Dawid Haracz mar 19, 2024kwi 22, 2024 Osobowość

Na co dzień nie zastanawiamy się nad tym, jak nasz mózg przetwarza informacje, które docierają do naszych zmysłów. Po prostu...

Czytaj dalej
Niska samoocena - jak ją zwiększyć?

Niska samoocena – Jak widzieć samego siebie lepiej?

Dawid Haracz sty 9, 2024lut 17, 2025 Pewność siebie

Samoocena jest jednym z kluczowych konstruktów psychicznych określających nasz stosunek do siebie samego. Kiedy jest wysoka i zdrowa, nasza pewność...

Czytaj dalej
Dlaczego warto udać się na konsultacje psychologiczne?

Konsultacje psychologiczne – kiedy udać się do specjalisty?

Dawid Haracz wrz 5, 2023wrz 24, 2024 Motywacja i inspiracje

Nie ulega wątpliwości, że obecnie zmagamy się na całym świecie z kryzysem zdrowia psychicznego, a w Polsce sytuacja wcale nie...

Czytaj dalej
Dysonans poznawczy – co to jest?

Dysonans poznawczy – w którym momencie się pojawia?

Dawid Haracz cze 20, 2023mar 7, 2025 Osobowość

Dysonans poznawczy to zjawisko występujące u każdego z nas. Jako że ma on ogromny wpływ na kształtowanie się naszych przekonań...

Czytaj dalej
Kim jest psychopata?

Psychopata – jak go rozpoznać?

Dawid Haracz kwi 28, 2023paź 18, 2023 Osobowość

Zazwyczaj kiedy słyszymy słowo psychopata, w naszej głowie pojawia się obraz człowieka złego do szpiku kości. Nierzadko wyobrażamy sobie taką...

Czytaj dalej
Toksyczni ludzie - kim są?

Toksyczni ludzie – Jacy są i dlaczego warto ich unikać?

Dawid Haracz mar 21, 2023lut 17, 2025 Komunikacja i relacje

Człowiek bez wątpienia jest istotą społeczną. Potrzebujemy innych ludzi, abyśmy czuli, że nasze życie jest wartościowe i spełnione – potrzebujemy...

Czytaj dalej

Nawigacja po wpisach

Starsze wpisy

Cześć, poznajmy się bliżej!

Nazywam się Dawid Haracz i jestem psychologiem o specjalności klinicznej.
Jestem autorem tego bloga, który zrodził się z pasji do psychologii, rozwoju osobistego i przede wszystkim – do człowieka. Dzielę się tutaj nie tylko wiedzą, ale także technikami, narzędziami i sposobami rozwiązywania codziennych problemów oraz podnoszenia jakości życia, ponieważ wierzę, że największą wartością psychologii jest to, że potrafi ona zmieniać nasze życie na lepsze.
Więcej o mnie

Bądźmy w kontakcie!


Zamów newsletter i otrzymaj 1-godzinne nagranie webinaru na temat budowy poczucia własnej wartości, samooceny i pewności siebie.*

* Ja też nie lubię spamu, więc możesz spać spokojnie.

Dziękuję za zaufanie!

Oto Twoje nagranie: KLIK

Co Cię interesuje?

  • Efektywność
  • Emocje
  • Komunikacja i relacje
  • Motywacja i inspiracje
  • Osiąganie celów
  • Osobowość
  • Pewność siebie
  • Recenzje książek

Sprawdź moją książkę!

samoocena i pewność siebie
Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons

Sprawdź aktualności!

Dawid Haracz
4 dni temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 33
  • Udostępnienia: 3
  • Komentarze: 1
Dawid Haracz
5 dni temu
Dawid Haracz

Życzę Wam radosnych, rodzinnych Świąt Wielkanocnych! 🐥🥚🌷

Ja spędzam je najpierw wśród przyjaciół na górskim pikniku, a później z rodziną przy wielkanocnym stole. ❤️

A Ty? 🙂🐣 ... Zobacz więcejZobacz mniej

Życzę Wam radosnych, rodzinnych Świąt Wielkanocnych! 🐥🥚🌷 Ja spędzam je najpierw wśród przyjaciół na górskim pikniku, a później z rodziną przy wielkanocnym stole. ❤️ A Ty? 🙂🐣
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 28
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 2
Dawid Haracz zaktualizował(a) swoje zdjęcie profilowe.
7 dni temu
Dawid Haracz

... Zobacz więcejZobacz mniej

Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 52
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej.

Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”.

Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że "muszę zasłużyć na bliskość".

Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”.

Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne.

Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd.

Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”.

Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe.

Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ.

Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie.

I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju.

Daj sobie tylko szansę.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej. Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”. Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że muszę zasłużyć na bliskość. Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”. Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne. Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd. Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”. Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe. Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ. Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie. I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju. Daj sobie tylko szansę. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 37
  • Udostępnienia: 12
  • Komentarze: 1
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie.

Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie.

Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy.

Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło.

Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać.

I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni.

To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie. Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie. Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy. Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło. Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać. I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni. To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 30
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 21
  • Udostępnienia: 2
  • Komentarze: 5
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie.

Moja odskocznia. Tatry. 🩵 ... Zobacz więcejZobacz mniej

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie. Moja odskocznia. Tatry. 🩵
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love wow 49
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 3
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️

Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025.

No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro.

Miło. Nawet bardzo. ❤️ ... Zobacz więcejZobacz mniej

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️ Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025. No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro. Miło. Nawet bardzo. ❤️Image attachmentImage attachment
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 127
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 39
Wczytaj więcej
  • Facebook
  • Instagram
  • LinkedIn

Copyright © 2025 Dawid Haracz..

Ta strona wykorzystuje pliki cookies, dzięki którym może działać lepiej.
Rozumiem Polityka prywatności
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT
Close