Dawid Haracz

Blog o psychologii i rozwoju osobistym

  • STRONA GŁÓWNA
  • O MNIE
  • Pracujmy razem
    • Konsultacje psychologiczne online
    • Sesje coachingowe online
    • Szkolenia i warsztaty
    • Konferencje
    • Partnerzy
  • Blog
  • Moja książka
  • Kontakt

Kategoria: Pewność siebie

Strona główna > Pewność siebie
pewność siebie sposoby

Pewność siebie – Jedno potężne ćwiczenie

Dawid Haracz gru 9, 2017paź 22, 2019 Pewność siebie

Pewność siebie jest jak fundament pod budowę nowego domu. A Twoje życie, to właśnie ten dom. Pewność siebie to fundamentalna...

Czytaj dalej
piramida maslowa a zaspokajanie potrzeb

Piramida Maslowa, czyli zadbaj o swoje potrzeby w praktyce

Dawid Haracz paź 27, 2017paź 14, 2019 Pewność siebie

Piramida Maslowa to dobrze znana większości z nas, uniwersalna klasyfikacja potrzeb. Abraham Maslow, jeden z najbardziej znanych amerykańskich psychologów żyjących...

Czytaj dalej

Nawigacja po wpisach

Nowsze wpisy

Cześć, poznajmy się bliżej!

Nazywam się Dawid Haracz i jestem psychologiem o specjalności klinicznej.
Jestem autorem tego bloga, który zrodził się z pasji do psychologii, rozwoju osobistego i przede wszystkim – do człowieka. Dzielę się tutaj nie tylko wiedzą, ale także technikami, narzędziami i sposobami rozwiązywania codziennych problemów oraz podnoszenia jakości życia, ponieważ wierzę, że największą wartością psychologii jest to, że potrafi ona zmieniać nasze życie na lepsze.
Więcej o mnie

Bądźmy w kontakcie!


Zamów newsletter i otrzymaj 1-godzinne nagranie webinaru na temat budowy poczucia własnej wartości, samooceny i pewności siebie.*

* Ja też nie lubię spamu, więc możesz spać spokojnie.

Dziękuję za zaufanie!

Oto Twoje nagranie: KLIK

Co Cię interesuje?

  • Efektywność
  • Emocje
  • Komunikacja i relacje
  • Motywacja i inspiracje
  • Osiąganie celów
  • Osobowość
  • Pewność siebie
  • Recenzje książek

Sprawdź moją książkę!

samoocena i pewność siebie
Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons

Sprawdź aktualności!

Dawid Haracz
2 dni temu
Dawid Haracz

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej.

Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”.

Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że "muszę zasłużyć na bliskość".

Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”.

Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne.

Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd.

Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”.

Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe.

Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ.

Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie.

I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju.

Daj sobie tylko szansę.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej. Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”. Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że muszę zasłużyć na bliskość. Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”. Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne. Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd. Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”. Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe. Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ. Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie. I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju. Daj sobie tylko szansę. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 34
  • Udostępnienia: 12
  • Komentarze: 1
Dawid Haracz
3 dni temu
Dawid Haracz

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie.

Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie.

Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy.

Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło.

Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać.

I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni.

To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie. Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie. Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy. Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło. Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać. I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni. To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 29
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
4 dni temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 21
  • Udostępnienia: 2
  • Komentarze: 5
Dawid Haracz
5 dni temu
Dawid Haracz

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie.

Moja odskocznia. Tatry. 🩵 ... Zobacz więcejZobacz mniej

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie. Moja odskocznia. Tatry. 🩵
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love wow 49
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 3
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️

Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025.

No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro.

Miło. Nawet bardzo. ❤️ ... Zobacz więcejZobacz mniej

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️ Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025. No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro. Miło. Nawet bardzo. ❤️Image attachmentImage attachment
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 126
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 39
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 49
  • Udostępnienia: 11
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Dzisiaj kadra dydaktyczna oraz studenci kierunku psychologia w Akademia Górnośląska w Katowicach podziękowali Pani prof. Zofii Ratajczak za ostatnie 17 lat pracy na uczelni oraz kilkadziesiąt lat pracy jako psycholog. Miałem to szczęście wręczyć Pani profesor prezent w postaci zdjęcia ze studentami, które zrobiła sobie w zeszłym roku akademickim. Jej reakcję (włącznie ze złapaniem mnie za marynarkę i przyciągnięciem do siebie 😉) możecie zobaczyć na zdjęciach, więc po prostu je tu zostawię. 🩵

Dzisiaj na opisie przypadków ze studentami było wiele wartościowych a także przełomowych chwil, ale to ostatni wykład Pani profesor z applausem na koniec, był dla mnie momentem dnia. 🩵

PS. Pani definicja życia jako "zbioru niedokończonych zadań" do teraz rozbrzmiewa mi w uszach. Dziękuję. 🩵

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Dzisiaj kadra dydaktyczna oraz studenci kierunku psychologia w Akademia Górnośląska w Katowicach podziękowali Pani prof. Zofii Ratajczak za ostatnie 17 lat pracy na uczelni oraz kilkadziesiąt lat pracy jako psycholog. Miałem to szczęście wręczyć Pani profesor prezent w postaci zdjęcia ze studentami, które zrobiła sobie w zeszłym roku akademickim. Jej reakcję (włącznie ze złapaniem mnie za marynarkę i przyciągnięciem do siebie 😉) możecie zobaczyć na zdjęciach, więc po prostu je tu zostawię. 🩵 Dzisiaj na opisie przypadków ze studentami było wiele wartościowych a także przełomowych chwil, ale to ostatni wykład Pani profesor z applausem na koniec, był dla mnie momentem dnia. 🩵 PS. Pani definicja życia jako zbioru niedokończonych zadań do teraz rozbrzmiewa mi w uszach. Dziękuję. 🩵 DawidImage attachmentImage attachment
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 41
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Kim TAK NAPRAWDĘ jest psychopata? Oto 10 faktów i mitów na ten temat.

1. Dużym mitem jest popularne przekonanie, że psychopaci cechują się łamaniem prawa i nieprzestrzeganiem norm społecznych. Według wyników badań, spośród wszystkich więźniów psychopaci stanowią zaledwie… 7%. Przyczyną tego mitu jest fakt, że w grupie najbardziej brutalnych seryjnych morderców i gwałcicieli, prawie 100% to psychopaci. Mówimy tu jednak o skrajności, a dużym błędem myślowym jest przekładanie skrajnych zachowań na całą grupę.

2. Szacuje się, że psychopaci stanowią ok. 1% społeczeństwa.

3. Psychopatia – jak to bywa w przypadku zjawisk psychologicznych – nie jest zero-jedynkowa. Nie jest tak, że psychopatą się jest albo nie jest. Psychopatia jest raczej spektrum pewnych cech i gdybyśmy założyli, że każdy człowiek może przejawiać psychopatię w skali od 0 do 100, to nikt z nas nie byłby na skrajach tej skali, bo nie da się stwierdzić, że ktoś w żadnej sytuacji nie przejawia żadnej cechy psychopatii albo że ktoś w każdej sytuacji zawsze przejawia zachowania psychopatyczne. Człowiek tak po prostu nie działa. Oznacza to, że każdy z nas w jakimś stopniu jest psychopatą – podobnie jak każdy z nas jest w jakimś stopniu komunikatywny, pewny siebie, sumienny czy rozważny. Natomiast u zdecydowanej większości ludzi wskaźnik psychopatii jest niezwykle niski i nie przejawiamy jej w widoczny sposób na co dzień.

4. Tzw. czynnikiem krytycznym, czyli główną cechą psychopatii jest brak empatii. Co jednak ważne, empatię możemy podzielić na empatię poznawczą (umiejętność rozumienia stanów emocjonalnych) oraz empatię emocjonalną (umiejętność emocjonalnego odczuwania stanów emocjonalnych). Psychopata nie odczuwa jedynie empatii emocjonalnej, co oznacza, że może on rozumieć (logicznie) emocje innych osób, jednak nie będzie ich współodczuwał.

5. Pozostałymi dwiema głównymi cechami psychopatów (oprócz braku empatii) są: tendencja do manipulacji oraz patologiczny egocentryzm.

6. Według najnowszych wyników badań psychopatia nie jest chorobą psychiczną ani nawet zaburzeniem osobowości. Jest raczej zespołem konkretnych cech, które swoją przyczynę mają w specyficznej budowie mózgu psychopaty.

7. Zdjęcia pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykonane na mózgach psychopatów pokazały, że bardzo słabo działają u nich dwa obszary mózgu: przednia kora przedczołowa oraz jądra podstawne z ciałem migdałowatym. Ten drugi obszar odpowiada za generowanie lęku, którego psychopata praktycznie nie odczuwa.

8. Ze względu na bardzo słabe działanie wymienionych wyżej obszarów mózgu, psychopaci nie są neurotyczni, nie chorują na stany psychotyczne (schizofrenia), na stany lękowe ani na depresję.

9. Istnieją udokumentowane próby „leczenia” psychopatów za pomocą psychoterapii, jednak efekty były więcej niż tragiczne. Okazało się bowiem, że psychoterapia jeszcze bardziej pogłębia psychopatię. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że psychopata dobrze wie, co chce usłyszeć terapeuta, jednocześnie ucząc się od niego technik wywierania wpływu, które wykorzystuje później do manipulacji.

10. Istnieje pewna teoria, która zakłada, że z ewolucyjnego (społecznego) punktu widzenia, psychopatia jest… wartościowa. Wielu psychopatów odnajduje się w zawodach, które wydają się dla nich wręcz stworzone. Te zawody charakteryzują się dużym poczuciem kontroli nad innymi ludźmi oraz dużą ekspozycją na stres i lęk (np. lekarze, prawnicy, sędziowie, prezesi i dyrektorzy wysokiego szczebla, psychoterapeuci, żołnierze, policjanci). Dzięki ich wysokiej psychopatii, nawet my możemy czerpać pewne korzyści jako społeczeństwo.

Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej o psychopatach, poznać źródła, na podstawie których oparłem powyższe punkty, a nawet zobaczyć skan mózgu psychopaty, to odsyłam do mojego artykułu o psychopatii, który znajdziecie w komentarzu poniżej. 😉

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Kim TAK NAPRAWDĘ jest psychopata? Oto 10 faktów i mitów na ten temat. 1. Dużym mitem jest popularne przekonanie, że psychopaci cechują się łamaniem prawa i nieprzestrzeganiem norm społecznych. Według wyników badań, spośród wszystkich więźniów psychopaci stanowią zaledwie… 7%. Przyczyną tego mitu jest fakt, że w grupie najbardziej brutalnych seryjnych morderców i gwałcicieli, prawie 100% to psychopaci. Mówimy tu jednak o skrajności, a dużym błędem myślowym jest przekładanie skrajnych zachowań na całą grupę. 2. Szacuje się, że psychopaci stanowią ok. 1% społeczeństwa. 3. Psychopatia – jak to bywa w przypadku zjawisk psychologicznych – nie jest zero-jedynkowa. Nie jest tak, że psychopatą się jest albo nie jest. Psychopatia jest raczej spektrum pewnych cech i gdybyśmy założyli, że każdy człowiek może przejawiać psychopatię w skali od 0 do 100, to nikt z nas nie byłby na skrajach tej skali, bo nie da się stwierdzić, że ktoś w żadnej sytuacji nie przejawia żadnej cechy psychopatii albo że ktoś w każdej sytuacji zawsze przejawia zachowania psychopatyczne. Człowiek tak po prostu nie działa. Oznacza to, że każdy z nas w jakimś stopniu jest psychopatą – podobnie jak każdy z nas jest w jakimś stopniu komunikatywny, pewny siebie, sumienny czy rozważny. Natomiast u zdecydowanej większości ludzi wskaźnik psychopatii jest niezwykle niski i nie przejawiamy jej w widoczny sposób na co dzień. 4. Tzw. czynnikiem krytycznym, czyli główną cechą psychopatii jest brak empatii. Co jednak ważne, empatię możemy podzielić na empatię poznawczą (umiejętność rozumienia stanów emocjonalnych) oraz empatię emocjonalną (umiejętność emocjonalnego odczuwania stanów emocjonalnych). Psychopata nie odczuwa jedynie empatii emocjonalnej, co oznacza, że może on rozumieć (logicznie) emocje innych osób, jednak nie będzie ich współodczuwał. 5. Pozostałymi dwiema głównymi cechami psychopatów (oprócz braku empatii) są: tendencja do manipulacji oraz patologiczny egocentryzm. 6. Według najnowszych wyników badań psychopatia nie jest chorobą psychiczną ani nawet zaburzeniem osobowości. Jest raczej zespołem konkretnych cech, które swoją przyczynę mają w specyficznej budowie mózgu psychopaty. 7. Zdjęcia pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykonane na mózgach psychopatów pokazały, że bardzo słabo działają u nich dwa obszary mózgu: przednia kora przedczołowa oraz jądra podstawne z ciałem migdałowatym. Ten drugi obszar odpowiada za generowanie lęku, którego psychopata praktycznie nie odczuwa. 8. Ze względu na bardzo słabe działanie wymienionych wyżej obszarów mózgu, psychopaci nie są neurotyczni, nie chorują na stany psychotyczne (schizofrenia), na stany lękowe ani na depresję. 9. Istnieją udokumentowane próby „leczenia” psychopatów za pomocą psychoterapii, jednak efekty były więcej niż tragiczne. Okazało się bowiem, że psychoterapia jeszcze bardziej pogłębia psychopatię. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że psychopata dobrze wie, co chce usłyszeć terapeuta, jednocześnie ucząc się od niego technik wywierania wpływu, które wykorzystuje później do manipulacji. 10. Istnieje pewna teoria, która zakłada, że z ewolucyjnego (społecznego) punktu widzenia, psychopatia jest… wartościowa. Wielu psychopatów odnajduje się w zawodach, które wydają się dla nich wręcz stworzone. Te zawody charakteryzują się dużym poczuciem kontroli nad innymi ludźmi oraz dużą ekspozycją na stres i lęk (np. lekarze, prawnicy, sędziowie, prezesi i dyrektorzy wysokiego szczebla, psychoterapeuci, żołnierze, policjanci). Dzięki ich wysokiej psychopatii, nawet my możemy czerpać pewne korzyści jako społeczeństwo. Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej o psychopatach, poznać źródła, na podstawie których oparłem powyższe punkty, a nawet zobaczyć skan mózgu psychopaty, to odsyłam do mojego artykułu o psychopatii, który znajdziecie w komentarzu poniżej. 😉 Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 24
  • Udostępnienia: 13
  • Komentarze: 3
Wczytaj więcej
  • Facebook
  • Instagram
  • LinkedIn

Copyright © 2025 Dawid Haracz..

Ta strona wykorzystuje pliki cookies, dzięki którym może działać lepiej.
Rozumiem Polityka prywatności
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT
Close