Dawid Haracz

Blog o psychologii i rozwoju osobistym

  • STRONA GŁÓWNA
  • O MNIE
  • Pracujmy razem
    • Konsultacje psychologiczne online
    • Sesje coachingowe online
    • Szkolenia i warsztaty
    • Konferencje
    • Partnerzy
  • Blog
  • Moja książka
  • Kontakt

Kategoria: Komunikacja i relacje

Strona główna > Komunikacja i relacje
Co to znaczy toksyczna miłość?

Toksyczna miłość – jak ją rozpoznać i sobie z nią poradzić?

Dawid Haracz lut 8, 2025mar 11, 2025 Komunikacja i relacje

Miłość to jedno z najważniejszych uczuć w życiu człowieka. Od zarania dziejów jest ona jedną z najistotniejszych uniwersalnych ludzkich wartości,...

Czytaj dalej
Toksyczni ludzie - kim są?

Toksyczni ludzie – Jacy są i dlaczego warto ich unikać?

Dawid Haracz mar 21, 2023lut 17, 2025 Komunikacja i relacje

Człowiek bez wątpienia jest istotą społeczną. Potrzebujemy innych ludzi, abyśmy czuli, że nasze życie jest wartościowe i spełnione – potrzebujemy...

Czytaj dalej
Co to jest analiza transakcyjna?

Analiza transakcyjna – jak odróżnić dziecko, rodzica i dorosłego?

Dawid Haracz wrz 2, 2021sie 6, 2024 Komunikacja i relacje

Komunikacja interpersonalna ma ogromny wpływ na całokształt naszych relacji, dlatego warto stale polepszać jej jakość. Dzisiaj przyjrzymy się analizie transakcyjnej,...

Czytaj dalej
aktywne słuchanie w praktyce

5 zasad aktywnego słuchania

Dawid Haracz cze 22, 2021 Komunikacja i relacje

Słuchanie jest jedną z podstawowych kompetencji komunikacji, a aktywne słuchanie pozwala nam tę komunikację wznieść na znacznie wyższy poziom. Czym...

Czytaj dalej
podstawy zdrowej komunikacji

10 zasad zdrowej komunikacji

Dawid Haracz paź 12, 2020kwi 18, 2023 Komunikacja i relacje

Dobra komunikacja to podstawa budowania zdrowych i silnych relacji. Dlatego postanowiłem zebrać w całość 10 moim zdaniem najważniejszych zasad komunikacji,...

Czytaj dalej
komunikacja interpersonalna jak stosować

Komunikacja interpersonalna w praktyce

Dawid Haracz kwi 1, 2018lut 10, 2020 Komunikacja i relacje

Komunikacja interpersonalna to w moim odczuciu nie tylko podstawa rozwoju, ale też całego naszego życia, ponieważ wszystko, co w życiu...

Czytaj dalej
komunikat JA w komunikacji interpersonalnej

Komunikat JA, czyli droga do świadomej komunikacji

Dawid Haracz lis 11, 2017paź 16, 2019 Komunikacja i relacje

Komunikat JA mogę z czystym sumieniem określić jako absolutną podstawę zdrowej, budującej komunikacji z drugim człowiekiem. Zanim jednak powiem Ci...

Czytaj dalej
Jakie są najskuteczniejsze sposoby rozwiązywania konfliktów?

Sposoby rozwiązywania konfliktów

Dawid Haracz paź 13, 2017paź 28, 2024 Komunikacja i relacje

Na uczestniczenie w konfliktach interpersonalnych jesteśmy narażeni wszyscy. Dlatego warto znać strategie rozwiązywania konfliktów, które pomogą nam wyjść z trudnej...

Czytaj dalej

Cześć, poznajmy się bliżej!

Nazywam się Dawid Haracz i jestem psychologiem o specjalności klinicznej.
Jestem autorem tego bloga, który zrodził się z pasji do psychologii, rozwoju osobistego i przede wszystkim – do człowieka. Dzielę się tutaj nie tylko wiedzą, ale także technikami, narzędziami i sposobami rozwiązywania codziennych problemów oraz podnoszenia jakości życia, ponieważ wierzę, że największą wartością psychologii jest to, że potrafi ona zmieniać nasze życie na lepsze.
Więcej o mnie

Bądźmy w kontakcie!


Zamów newsletter i otrzymaj 1-godzinne nagranie webinaru na temat budowy poczucia własnej wartości, samooceny i pewności siebie.*

* Ja też nie lubię spamu, więc możesz spać spokojnie.

Dziękuję za zaufanie!

Oto Twoje nagranie: KLIK

Co Cię interesuje?

  • Efektywność
  • Emocje
  • Komunikacja i relacje
  • Motywacja i inspiracje
  • Osiąganie celów
  • Osobowość
  • Pewność siebie
  • Recenzje książek

Sprawdź moją książkę!

samoocena i pewność siebie
Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons

Sprawdź aktualności!

Dawid Haracz zaktualizował(a) swoje zdjęcie profilowe.
23 godz. temu
Dawid Haracz

... Zobacz więcejZobacz mniej

Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 42
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
3 dni temu
Dawid Haracz

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej.

Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”.

Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że "muszę zasłużyć na bliskość".

Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”.

Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne.

Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd.

Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”.

Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe.

Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ.

Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie.

I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju.

Daj sobie tylko szansę.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Nie wszystkie traumy mają postać dramatycznych wydarzeń, które można nazwać jednym zdaniem: „był wypadek”, „była wojna”, „był gwałt”. Niektóre dzieją się po cichu. Rozlewają się po latach życia w cieniu, w relacjach, które miały być bezpieczne. Zostają z nami w formie przeczucia, że „coś jest nie tak”, nawet jeśli nie potrafimy tego nazwać. To właśnie trauma relacyjna – jedna z najbardziej niezrozumianych, a jednocześnie najczęstszych form traumy psychicznej. Zwykle zaczyna się niewinnie. Ciche milczenie rodzica, który nie reaguje, gdy dziecko płacze. Powtarzające się słowa: „nie przesadzaj”, „inni mają gorzej”, „musisz być silna”. Przemoc, która nie zostawia siniaków, ale wyżera duszę: zawstydzanie, odrzucanie, ignorowanie. Przebywanie z kimś, kto przez lata podważał Twoją wartość, odbierał głos, kontrolował każdy Twój ruch. Albo – co gorsza – robił to w białych rękawiczkach, uśmiechając się, mówiąc, że „to wszystko z miłości”. Trauma relacyjna nie jest jednorazowym ciosem. To kropla, która drąży skałę. Dzień po dniu. Rok po roku. Aż pewnego dnia budzisz się i nie wiesz, kim jesteś. Nie umiesz powiedzieć „nie”, boisz się mówić, boisz się milczeć, boisz się czuć. A potem wchodzisz w kolejne relacje i powtarzasz ten sam taniec: uległość, lęk, mówienie sobie, że muszę zasłużyć na bliskość. Według klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych DSM-5, trauma relacyjna nie ma swojej własnej kategorii. Nie znajdziesz tam hasła „zranienie w dzieciństwie przez emocjonalnie niedostępnego rodzica” czy „przetrwanie związku z osobą, która tobą manipulowała przez ostatnich 15 lat”. Ale objawy? Są – i to bardzo konkretne. Natrętne wspomnienia, koszmary senne, unikanie ludzi lub miejsc, które przypominają o przeszłości. Drażliwość, lęk, nadmierna czujność. Poczucie odrętwienia, chroniczna pustka, przekonanie, że „ze mną jest coś nie tak”. Trauma relacyjna najczęściej nie wygląda spektakularnie. Osoby nią dotknięte funkcjonują. Pracują. Uśmiechają się. Opiekują się dziećmi. Ale w środku czują się jak dzieci uwięzione w dorosłym ciele – dzieci, które nigdy nie były bezpieczne. Przykład? Dziewczyna, która w dzieciństwie słyszała, że „okazywanie emocji to słabość”. Teraz jako dorosła ma problem z bliskością – gdy ktoś okazuje jej ciepło, wycofuje się, bo jest nieufna. Albo mężczyzna, który był latami w relacji z partnerką deprecjonującą każde jego zdanie – dziś nie umie podejmować decyzji, wciąż szuka potwierdzenia, że „może”. I jeszcze osoba, która dorastała w domu, gdzie trzeba było chodzić na palcach, bo „ojciec miał zły dzień” – dziś reaguje lękiem na każdy konflikt, jakby znów miała 8 lat i czekała na wybuch, który może nadejść znikąd. Wokół traumy relacyjnej krąży mnóstwo mitów. Że trzeba było być bitym, żeby to była trauma. Że jak „mama cię karmiła i ubierała”, to nie możesz mieć pretensji. Że rodzice „na pewno chcieli dobrze”. Ale trauma nie ocenia intencji. Ocena intencji to zadanie dorosłego. Dziecko doświadcza tylko skutków. Dla dziecka brak uwagi = „jestem nieważna”. Brak reakcji = „coś jest ze mną nie tak”. Emocjonalna pustka = „nie zasługuję na miłość”. Ale uleczenie dziecięcych schematów jest możliwe. Można nauczyć się ufać. Można nauczyć się mówić „nie” bez lęku. Można przestać się zadręczać po każdym spotkaniu: „czy byłam za dużo? czy byłam za mało?”. Można żyć życiem, w którym nie musisz zasługiwać na to, żeby ktoś cię nie skrzywdził. Tylko trzeba zacząć od uznania, że TO SIĘ STAŁO. I że to miało na ciebie wpływ. Jeśli to czytasz i czujesz, że coś w Tobie drga – nie jesteś przewrażliwiona. Nie jesteś za delikatna. Nie wymyślasz. Twoja reakcja ma sens. Twoja historia ma znaczenie. I zasługujesz na życie, w którym nie musisz się ciągle bronić. Zasługujesz na relacje, które cię nie ranią. Na bliskość, która leczy. Na spokój, który nie budzi niepokoju. Daj sobie tylko szansę. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 35
  • Udostępnienia: 12
  • Komentarze: 1
Dawid Haracz
4 dni temu
Dawid Haracz

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie.

Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie.

Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy.

Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło.

Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać.

I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni.

To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Za każdym razem, kiedy prowadzę zajęcia, szkolenie albo wykład – niezależnie od tego, czy siedzi przede mną kilkanaście osób, czy ponad setka – towarzyszy mi jedna, bardzo prosta myśl: chcę, żeby to, co mówię, miało dla kogoś realne znaczenie. Nie chodzi mi o to, żeby zrobić wrażenie. Nie interesuje mnie, żeby brzmieć mądrze, ani żeby ludzie robili wielkie oczy. Zależy mi na czymś bardziej zwyczajnym i jednocześnie bardziej ludzkim – żeby ktoś naprawdę coś z tego zabrał. Nie jako „fajną ciekawostkę”, tylko jako coś, co zostaje, co łączy się z jego życiem, z jego myśleniem, z tym, kim jest i dokąd idzie. Mam poczucie, że w dzisiejszym świecie jesteśmy zalani informacjami, ale tak naprawdę brakuje nam przestrzeni do spokojnej refleksji, rozmowy i połączenia wiedzy z doświadczeniem. Dlatego kiedy uczę, nie chcę tylko przekazywać treści – chcę tworzyć taką przestrzeń, w której można coś zrozumieć głębiej. Albo nawet nie tyle zrozumieć, co poczuć, że „to ma sens”, że to się z czymś łączy. Bardzo lubię ten moment, kiedy w grupie zapada cisza. Nie dlatego, że ktoś się wyłączył, tylko dlatego, że właśnie coś komuś zaskoczyło. Że pojawiła się nowa perspektywa, nowe skojarzenie, nowy sposób patrzenia. To są dla mnie najważniejsze momenty w nauczaniu – nie te, kiedy ktoś robi notatki jak szalony, ale te, kiedy przez chwilę milknie, bo coś się w nim poruszyło. Uczę, bo wierzę, że wiedza ma wartość wtedy, kiedy realnie coś w człowieku zmienia. Nawet drobiazg. Nawet jedno małe przekonanie, które przestaje blokować. Jedna rzecz, którą ktoś zaczyna robić inaczej. Albo coś, co sprawia, że zaczyna sobie bardziej ufać. I to mi wystarcza. Nie muszę widzieć natychmiastowych efektów, nie potrzebuję, żeby ktoś dziękował albo mówił, że „to było przełomowe”. Czasem po prostu wychodzę z sali z cichą nadzieją, że gdzieś tam w kimś coś się właśnie zaczęło. I że może kiedyś – w zupełnie innym kontekście – ta jedna godzina, ten jeden temat, ten jeden przykład coś zmieni. To jest coś, co naprawdę mnie napędza i coś, czego nie chcę stracić – niezależnie od tego, jak zmienia się świat, edukacja czy oczekiwania ludzi. Bo na końcu to i tak zawsze będzie o człowieku. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 29
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
5 dni temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 21
  • Udostępnienia: 2
  • Komentarze: 5
Dawid Haracz
6 dni temu
Dawid Haracz

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie.

Moja odskocznia. Tatry. 🩵 ... Zobacz więcejZobacz mniej

Zawsze lubiłem mieć głowę w chmurach. W ostatnich latach coraz częściej dosłownie. Moja odskocznia. Tatry. 🩵
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love wow 49
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 3
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️

Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025.

No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro.

Miło. Nawet bardzo. ❤️ ... Zobacz więcejZobacz mniej

❤️ NAJLEPSZA MARKA 2025 ❤️ Nie chwaliłem się przedwcześnie, ale na bazie mojej działalności blogowej i opinii w Internecie, otrzymałem w marcu nominację do nagrody Najlepsza Marka 2025. No i mamy to. 😉 Certyfikat i statuetka będą od dzisiaj zdobić moje biuro. Miło. Nawet bardzo. ❤️Image attachmentImage attachment
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 126
  • Udostępnienia: 0
  • Komentarze: 39
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 49
  • Udostępnienia: 11
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Dzisiaj kadra dydaktyczna oraz studenci kierunku psychologia w Akademia Górnośląska w Katowicach podziękowali Pani prof. Zofii Ratajczak za ostatnie 17 lat pracy na uczelni oraz kilkadziesiąt lat pracy jako psycholog. Miałem to szczęście wręczyć Pani profesor prezent w postaci zdjęcia ze studentami, które zrobiła sobie w zeszłym roku akademickim. Jej reakcję (włącznie ze złapaniem mnie za marynarkę i przyciągnięciem do siebie 😉) możecie zobaczyć na zdjęciach, więc po prostu je tu zostawię. 🩵

Dzisiaj na opisie przypadków ze studentami było wiele wartościowych a także przełomowych chwil, ale to ostatni wykład Pani profesor z applausem na koniec, był dla mnie momentem dnia. 🩵

PS. Pani definicja życia jako "zbioru niedokończonych zadań" do teraz rozbrzmiewa mi w uszach. Dziękuję. 🩵

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Dzisiaj kadra dydaktyczna oraz studenci kierunku psychologia w Akademia Górnośląska w Katowicach podziękowali Pani prof. Zofii Ratajczak za ostatnie 17 lat pracy na uczelni oraz kilkadziesiąt lat pracy jako psycholog. Miałem to szczęście wręczyć Pani profesor prezent w postaci zdjęcia ze studentami, które zrobiła sobie w zeszłym roku akademickim. Jej reakcję (włącznie ze złapaniem mnie za marynarkę i przyciągnięciem do siebie 😉) możecie zobaczyć na zdjęciach, więc po prostu je tu zostawię. 🩵 Dzisiaj na opisie przypadków ze studentami było wiele wartościowych a także przełomowych chwil, ale to ostatni wykład Pani profesor z applausem na koniec, był dla mnie momentem dnia. 🩵 PS. Pani definicja życia jako zbioru niedokończonych zadań do teraz rozbrzmiewa mi w uszach. Dziękuję. 🩵 DawidImage attachmentImage attachment
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 42
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Wczytaj więcej
  • Facebook
  • Instagram
  • LinkedIn

Copyright © 2025 Dawid Haracz..

Ta strona wykorzystuje pliki cookies, dzięki którym może działać lepiej.
Rozumiem Polityka prywatności
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT
Close