Dawid Haracz

Blog o psychologii i rozwoju osobistym

  • STRONA GŁÓWNA
  • O MNIE
  • Pracujmy razem
    • Konsultacje psychologiczne online
    • Sesje coachingowe online
    • Szkolenia i warsztaty
    • Konferencje
  • Spis treści
  • Moja książka
  • Kontakt
Czym jest prokrastynacja?

Prokrastynacja – czyli dlaczego nam się nie chce?

Dawid Haracz lis 26, 2022lut 20, 2025 Efektywność

Prokrastynacja to nie tylko odwlekanie zadań w czasie, jak często się uważa. W rzeczywistości jest to problem, którego podłoże jest...

Czytaj dalej
Czym są mechanizmy obronne?

Mechanizmy obronne – Czym są i jaki mają na nas wpływ?

Dawid Haracz wrz 29, 2022lis 22, 2023 Osobowość

Tajemnicze i fascynujące. Czasem także niebezpieczne. Tworzące się i działające poza naszą świadomością, potrafią w dużej mierze kierować myślami, emocjami...

Czytaj dalej
Kim jest ekstrawertyk?

Ekstrawertyk – Barwna dusza towarzystwa

Dawid Haracz sie 14, 2022lut 7, 2024 Osobowość

Towarzyski. Otwarty na ludzi i lubiący być w centrum uwagi. Pewny siebie i radosny. Mówiąc wprost, po prostu ekstrawertyk. Czy jednak na...

Czytaj dalej
Kim jest wewnętrzne dziecko?

Wewnętrzne dziecko – Kim jest i jak o nie dbać?

Dawid Haracz lip 25, 2022cze 26, 2024 Osobowość

Słowo „dziecko” budzi zwykle bardzo emocjonalne odczucia. To w końcu symbol nowego życia, a co za tym idzie także miłości,...

Czytaj dalej
Kto to jest introwertyk?

Introwertyk – Piękny samotny umysł

Dawid Haracz cze 2, 2022lip 16, 2024 Osobowość

Samotnik izolujący się od ludzi. Cichy, zamknięty w sobie, często sprawiający wrażenie smutnego i zlęknionego. Niepewny siebie, nieśmiały, małomówny. To...

Czytaj dalej
Kim jest neurotyk?

Neurotyk – czym jest osobowość neurotyczna?

Dawid Haracz kwi 7, 2022kwi 16, 2024 Osobowość

Jestem neurotykiem. Od tego osobistego wyznania zacznę niniejszy artykuł, ponieważ uważam, że bycie neurotykiem to nic złego. Zwykle postrzegamy neurotyzm...

Czytaj dalej
Co to jest trauma?

Trauma – co to jest? Objawy i leczenie traumy

Dawid Haracz lut 2, 2022wrz 16, 2024 Emocje

Trauma emocjonalna jest pojęciem niejasnym, które może rodzić wiele pytań i wątpliwości. Często nieuświadomiona, wpływa na nasze poczucie własnej wartości,...

Czytaj dalej
Manipulacja psychologiczna - co to jest?

Manipulacja psychologiczna – definicja, przykłady, motywy

Dawid Haracz paź 28, 2021mar 7, 2025 Osobowość

Zacznę ten artykuł od dosyć odważnego stwierdzenia, że ludzi możemy podzielić na dwa rodzaje – na tych, którzy są manipulowani...

Czytaj dalej
Czym jest poczucie koherencji?

Poczucie koherencji – czym jest?

Dawid Haracz wrz 30, 2021sie 8, 2024 Pewność siebie

To, że szczęście jest pojęciem ogólnym i dla każdego z nas może oznaczać coś zupełnie innego, jest rzeczą oczywistą i...

Czytaj dalej
Co to jest analiza transakcyjna?

Analiza transakcyjna – jak odróżnić dziecko, rodzica i dorosłego?

Dawid Haracz wrz 2, 2021sie 6, 2024 Komunikacja i relacje

Komunikacja interpersonalna ma ogromny wpływ na całokształt naszych relacji, dlatego warto stale polepszać jej jakość. Dzisiaj przyjrzymy się analizie transakcyjnej,...

Czytaj dalej
Recenzja książki - Viktor Frankl „Człowiek w poszukiwaniu sensu”

Viktor Frankl – Recenzja książki „Człowiek w poszukiwaniu sensu”

Dawid Haracz lip 29, 2021sie 7, 2024 Recenzje książek

Jak odnaleźć w życiu sens? Odpowiedzenia na to pytanie podjął się Viktor Frankl, autor bestsellera „Człowiek w poszukiwaniu sensu”. Ta...

Czytaj dalej
Czym jest poczucie własnej wartości?

Poczucie własnej wartości – czym jest i jak je budować?

Dawid Haracz lip 15, 2021sie 7, 2024 Pewność siebie

Poczucie własnej wartości jest niczym korzenie, które umożliwiają czerpanie z gleby wartości odżywczych potrzebnych do rozwoju. Jeżeli korzenie te są...

Czytaj dalej

Nawigacja po wpisach

Starsze wpisy
Nowsze wpisy

Cześć, poznajmy się bliżej!

Nazywam się Dawid Haracz i jestem psychologiem o specjalności klinicznej.
Jestem autorem tego bloga, który zrodził się z pasji do psychologii, rozwoju osobistego i przede wszystkim – do człowieka. Dzielę się tutaj nie tylko wiedzą, ale także technikami, narzędziami i sposobami rozwiązywania codziennych problemów oraz podnoszenia jakości życia, ponieważ wierzę, że największą wartością psychologii jest to, że potrafi ona zmieniać nasze życie na lepsze.
Więcej o mnie

Bądźmy w kontakcie!


Jeżeli masz ochotę zostać ze mną na dłużej, to serdecznie zapraszam Cię do zamówienia newslettera! W prezencie otrzymasz ode mnie 1-godzinne nagranie webinaru na temat budowy poczucia własnej wartości, samooceny i pewności siebie.*

* Ja też nie lubię spamu, więc możesz spać spokojnie.

Dziękuję za zaufanie!

Oto Twoje nagranie: KLIK

Co Cię interesuje?

  • Efektywność
  • Emocje
  • Komunikacja i relacje
  • Motywacja i inspiracje
  • Osiąganie celów
  • Osobowość
  • Pewność siebie
  • Recenzje książek

Sprawdź moją książkę!

samoocena i pewność siebie
Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons

Sprawdź aktualności!

Dawid Haracz
1 dzień temu
Dawid Haracz

To była fajna niedziela.

Intensywny squash, pyszna pizza i ciekawe rozmowy przy aromatycznej kawie. To mi wystarcza, żeby nazwać ten dzień bardzo udanym.

A jak Wasza niedziela? Odpoczęliście? 😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

To była fajna niedziela. Intensywny squash, pyszna pizza i ciekawe rozmowy przy aromatycznej kawie. To mi wystarcza, żeby nazwać ten dzień bardzo udanym. A jak Wasza niedziela? Odpoczęliście? 😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 31
  • Udostępnienia: 2
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
5 dni temu
Dawid Haracz

Część 3: Paranoidalne zaburzenie osobowości – życie w cieniu podejrzeń.

Czy kiedykolwiek spotkałeś osobę, która nie ufa nikomu, ciągle doszukuje się złych intencji i czuje się atakowana nawet wtedy, gdy nikt nie chce jej skrzywdzić? Być może to nie „zwykła podejrzliwość”, ale paranoidalne zaburzenie osobowości (PZO) – stan, który sprawia, że świat jawi się jako miejsce pełne zagrożeń, a każdy gest innej osoby może być interpretowany jako cios.

Jak wygląda życie z PZO?

Osoby z tym zaburzeniem osobowości mają głęboką i utrwaloną nieufność wobec innych ludzi. Często są przekonane, że inni chcą je oszukać, skrzywdzić lub wykorzystać – choć nie ma na to realnych dowodów. Ich życie pełne jest napięcia, lęku i wycofania. Cierpią relacje z bliskimi, a samotność staje się codziennością.

Objawy paranoidalnego zaburzenia osobowości według klasyfikacji diagnostycznej DSM-V to:

1) Podejrzenia, że inni wykorzystują, oszukują lub krzywdzą, nawet bez podstaw.
2) Nieuzasadnione wątpliwości co do lojalności przyjaciół i bliskich.
3) Niechęć do zwierzania się innym w obawie, że wykorzystają te informacje przeciwko nam.
4) Doszukiwanie się ukrytych, złych intencji w neutralnych sytuacjach.
5) Przekonanie, że jesteśmy ciągle atakowani i silne poczucie krytyki, nawet wtedy, kiedy jej nie ma.
6) Długotrwała uraza – nieumiejętność zapominania i wybaczania rzekomych zniewag.
7) Ciągłe podejrzenia dotyczące wierności partnera/partnerki, bez wyraźnych podstaw.

Oto kilka przykładów zachowań paranoidalnych (które same w sobie jeszcze nie muszą świadczyć o osobowości paranoidalnej, ale są pewnego rodzaju „czerwoną lampką”):

- Ania nigdy nikomu nie mówi o swoich planach – boi się, że ktoś je wykorzysta przeciwko niej.

- Marek po kłótni z kolegą z pracy przez lata uważa, że ten knuje przeciwko niemu, mimo że tamten dawno zapomniał o konflikcie.

- Kasia oskarża męża o zdradę za każdym razem, gdy spóźni się z pracy – dla niej to nie przypadek, ale dowód na jego nielojalność.

Czy paranoidalne zaburzenie osobowości można wyleczyć?

Tak, ale kluczowe jest uświadomienie sobie problemu – a to w przypadku PZO jest bardzo trudne. Osoby z tym zaburzeniem rzadko szukają pomocy, ponieważ nie wierzą, że problem tkwi w nich. Jeśli jednak uświadomią sobie swoje zaburzenie i zdecydują się na wizytę u specjalisty, najlepsze efekty przynosi psychoterapia, zwłaszcza terapia poznawczo-behawioralna. W niektórych przypadkach stosuje się także leczenie farmakologiczne, np. leki przeciwlękowe czy przeciwdepresyjne, jeśli współwystępują inne zaburzenia.

Dlaczego warto o tym mówić?

Osoby z paranoidalnym zaburzeniem osobowości często są samotne i niezrozumiane. Ich nieufność i podejrzenia odpychają innych, ale to nie znaczy, że nie cierpią. Wręcz przeciwnie – życie w ciągłym lęku przed zdradą, oszustwem i atakiem to ogromne obciążenie psychiczne. Bardzo łatwo jest nam oceniać te osoby i krytykować za ich zachowania, jednak trzeba zdać sobie sprawę, że kryje się za nimi głębokie cierpienie, które prędzej czy później może doprowadzić do zaburzeń lękowych lub nawet epizodu ciężkiej depresji.

Jak Ty możesz pomóc?

Przede wszystkim nie oceniaj. Jeśli znasz kogoś, kto może zmagać się z PZO, spróbuj zrozumieć lęki i obawy tej osoby. Zachęć ją do rozmowy, do poszukania pomocy. A jeśli to Ty widzisz w tym tekście część siebie – pamiętaj, że nie musisz być sam(a) z tym ciężarem. Pomoc jest możliwa.

Proszę, podziel się tym postem, aby szerzyć świadomość na temat zdrowia psychicznego!

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Część 3: Paranoidalne zaburzenie osobowości – życie w cieniu podejrzeń. Czy kiedykolwiek spotkałeś osobę, która nie ufa nikomu, ciągle doszukuje się złych intencji i czuje się atakowana nawet wtedy, gdy nikt nie chce jej skrzywdzić? Być może to nie „zwykła podejrzliwość”, ale paranoidalne zaburzenie osobowości (PZO) – stan, który sprawia, że świat jawi się jako miejsce pełne zagrożeń, a każdy gest innej osoby może być interpretowany jako cios. Jak wygląda życie z PZO? Osoby z tym zaburzeniem osobowości mają głęboką i utrwaloną nieufność wobec innych ludzi. Często są przekonane, że inni chcą je oszukać, skrzywdzić lub wykorzystać – choć nie ma na to realnych dowodów. Ich życie pełne jest napięcia, lęku i wycofania. Cierpią relacje z bliskimi, a samotność staje się codziennością. Objawy paranoidalnego zaburzenia osobowości według klasyfikacji diagnostycznej DSM-V to: 1) Podejrzenia, że inni wykorzystują, oszukują lub krzywdzą, nawet bez podstaw. 2) Nieuzasadnione wątpliwości co do lojalności przyjaciół i bliskich. 3) Niechęć do zwierzania się innym w obawie, że wykorzystają te informacje przeciwko nam. 4) Doszukiwanie się ukrytych, złych intencji w neutralnych sytuacjach. 5) Przekonanie, że jesteśmy ciągle atakowani i silne poczucie krytyki, nawet wtedy, kiedy jej nie ma. 6) Długotrwała uraza – nieumiejętność zapominania i wybaczania rzekomych zniewag. 7) Ciągłe podejrzenia dotyczące wierności partnera/partnerki, bez wyraźnych podstaw. Oto kilka przykładów zachowań paranoidalnych (które same w sobie jeszcze nie muszą świadczyć o osobowości paranoidalnej, ale są pewnego rodzaju „czerwoną lampką”): - Ania nigdy nikomu nie mówi o swoich planach – boi się, że ktoś je wykorzysta przeciwko niej. - Marek po kłótni z kolegą z pracy przez lata uważa, że ten knuje przeciwko niemu, mimo że tamten dawno zapomniał o konflikcie. - Kasia oskarża męża o zdradę za każdym razem, gdy spóźni się z pracy – dla niej to nie przypadek, ale dowód na jego nielojalność. Czy paranoidalne zaburzenie osobowości można wyleczyć? Tak, ale kluczowe jest uświadomienie sobie problemu – a to w przypadku PZO jest bardzo trudne. Osoby z tym zaburzeniem rzadko szukają pomocy, ponieważ nie wierzą, że problem tkwi w nich. Jeśli jednak uświadomią sobie swoje zaburzenie i zdecydują się na wizytę u specjalisty, najlepsze efekty przynosi psychoterapia, zwłaszcza terapia poznawczo-behawioralna. W niektórych przypadkach stosuje się także leczenie farmakologiczne, np. leki przeciwlękowe czy przeciwdepresyjne, jeśli współwystępują inne zaburzenia. Dlaczego warto o tym mówić? Osoby z paranoidalnym zaburzeniem osobowości często są samotne i niezrozumiane. Ich nieufność i podejrzenia odpychają innych, ale to nie znaczy, że nie cierpią. Wręcz przeciwnie – życie w ciągłym lęku przed zdradą, oszustwem i atakiem to ogromne obciążenie psychiczne. Bardzo łatwo jest nam oceniać te osoby i krytykować za ich zachowania, jednak trzeba zdać sobie sprawę, że kryje się za nimi głębokie cierpienie, które prędzej czy później może doprowadzić do zaburzeń lękowych lub nawet epizodu ciężkiej depresji. Jak Ty możesz pomóc? Przede wszystkim nie oceniaj. Jeśli znasz kogoś, kto może zmagać się z PZO, spróbuj zrozumieć lęki i obawy tej osoby. Zachęć ją do rozmowy, do poszukania pomocy. A jeśli to Ty widzisz w tym tekście część siebie – pamiętaj, że nie musisz być sam(a) z tym ciężarem. Pomoc jest możliwa. Proszę, podziel się tym postem, aby szerzyć świadomość na temat zdrowia psychicznego! Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 19
  • Udostępnienia: 17
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

😉 ... Zobacz więcejZobacz mniej

😉
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 33
  • Udostępnienia: 3
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
1 tydzień temu
Dawid Haracz

Droga Kobieto,

Dziś jest dzień, w którym świat zwraca na Was szczególną uwagę, ale prawda jest taka, że Wasza obecność, siła, miłość i wrażliwość powinny być doceniane każdego dnia. Każda z Was nosi w sobie niezwykłą historię – pełną wzlotów i upadków, chwil radości i momentów zwątpienia, triumfów i cichej walki, której nikt nie widzi. Każda z Was jest niepowtarzalna, piękna i wartościowa – nie dlatego, że spełnia czyjeś oczekiwania, ale dlatego, że po prostu jest.

Jako psycholog widzę, jak wiele niesiecie na swoich barkach. Wiem, że często dbacie o innych bardziej niż o siebie. Że uśmiechacie się, nawet gdy w środku coś boli. Że dźwigacie nie tylko codzienne obowiązki, ale też emocje innych, ich troski i potrzeby. Że wielokrotnie przedkładacie cudze szczęście nad własne, nie zawsze dostając w zamian to samo. Ale chcę Wam powiedzieć jedno: macie prawo do odpoczynku. Do zatrzymania się. Do zadbania o siebie.

Nie jesteście silne dlatego, że potraficie wszystko znieść – jesteście silne, bo codziennie, mimo trudności, wstajecie i idziecie dalej. Bo kochacie, bo troszczycie się, bo znajdujecie światło nawet w najciemniejszych chwilach. Ale pamiętajcie – nie musicie być silne zawsze. Macie prawo do słabości. Macie prawo mówić „nie”. Macie prawo postawić siebie na pierwszym miejscu, bez poczucia winy.

Z całego serca życzę Wam, abyście zawsze otaczały się ludźmi, którzy widzą Wasze piękno – nie tylko to zewnętrzne, ale przede wszystkim to, które tkwi w Waszych sercach. Żebyście były doceniane nie za to, ile dajecie innym, ale za to, kim jesteście. Żebyście zawsze miały odwagę spełniać swoje marzenia, sięgać po więcej i nie bać się mówić głośno o swoich potrzebach.

Życzę Wam spokoju – takiego, który koi serce. Miłości – nie tylko tej od innych, ale przede wszystkim do samych siebie. Siły – nie do tego, by walczyć ze światem, ale do tego, by pozwolić sobie na odpoczynek. Życzę Wam chwil, w których będziecie czuły się wolne, lekkie i szczęśliwe.

Pamiętajcie, że każda z Was jest wyjątkowa. Każda z Was jest cudem. I każda z Was zasługuje na wszystko, co najlepsze – nie tylko dzisiaj, ale każdego dnia.

Z całego serca – wszystkiego, co piękne!❤️

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Droga Kobieto, Dziś jest dzień, w którym świat zwraca na Was szczególną uwagę, ale prawda jest taka, że Wasza obecność, siła, miłość i wrażliwość powinny być doceniane każdego dnia. Każda z Was nosi w sobie niezwykłą historię – pełną wzlotów i upadków, chwil radości i momentów zwątpienia, triumfów i cichej walki, której nikt nie widzi. Każda z Was jest niepowtarzalna, piękna i wartościowa – nie dlatego, że spełnia czyjeś oczekiwania, ale dlatego, że po prostu jest. Jako psycholog widzę, jak wiele niesiecie na swoich barkach. Wiem, że często dbacie o innych bardziej niż o siebie. Że uśmiechacie się, nawet gdy w środku coś boli. Że dźwigacie nie tylko codzienne obowiązki, ale też emocje innych, ich troski i potrzeby. Że wielokrotnie przedkładacie cudze szczęście nad własne, nie zawsze dostając w zamian to samo. Ale chcę Wam powiedzieć jedno: macie prawo do odpoczynku. Do zatrzymania się. Do zadbania o siebie. Nie jesteście silne dlatego, że potraficie wszystko znieść – jesteście silne, bo codziennie, mimo trudności, wstajecie i idziecie dalej. Bo kochacie, bo troszczycie się, bo znajdujecie światło nawet w najciemniejszych chwilach. Ale pamiętajcie – nie musicie być silne zawsze. Macie prawo do słabości. Macie prawo mówić „nie”. Macie prawo postawić siebie na pierwszym miejscu, bez poczucia winy. Z całego serca życzę Wam, abyście zawsze otaczały się ludźmi, którzy widzą Wasze piękno – nie tylko to zewnętrzne, ale przede wszystkim to, które tkwi w Waszych sercach. Żebyście były doceniane nie za to, ile dajecie innym, ale za to, kim jesteście. Żebyście zawsze miały odwagę spełniać swoje marzenia, sięgać po więcej i nie bać się mówić głośno o swoich potrzebach. Życzę Wam spokoju – takiego, który koi serce. Miłości – nie tylko tej od innych, ale przede wszystkim do samych siebie. Siły – nie do tego, by walczyć ze światem, ale do tego, by pozwolić sobie na odpoczynek. Życzę Wam chwil, w których będziecie czuły się wolne, lekkie i szczęśliwe. Pamiętajcie, że każda z Was jest wyjątkowa. Każda z Was jest cudem. I każda z Was zasługuje na wszystko, co najlepsze – nie tylko dzisiaj, ale każdego dnia. Z całego serca – wszystkiego, co piękne!❤️ Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 32
  • Udostępnienia: 10
  • Komentarze: 13
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Depresja to cichy złodziej życia.

Siedziałem w pokoju i patrzyłem w ścianę. Godzinami. Dniami. Miałem wrażenie, że czas płynie, ale mnie w nim nie ma. Wszystko było jakieś odległe, bez znaczenia. Ludzie mówili do mnie, a ja nie słyszałem. Jedzenie traciło smak, kolory blakły, a uśmiechy innych wydawały się jak z innego świata. A ja? Ja przestawałem istnieć.

Tak, przeżyłem kiedyś epizod ciężkiej depresji.

I nie – depresja nie wygląda jak w filmach.

Nie oznacza, że płaczesz całymi dniami i leżysz zwinięty w kłębek. Czasem oznacza, że śmiejesz się na zewnątrz, a w środku umierasz. Idziesz do pracy, rozmawiasz z ludźmi, a jednocześnie czujesz, jakbyś odpadał od rzeczywistości, jakbyś był tylko cieniem samego siebie.

MIT 1: „Nie masz depresji, bo każdy czasem czuje się gorzej, to normalne”

Nie, to nie jest „gorszy dzień”. Każdy ma prawo do smutku, ale depresja to coś więcej. To nie chwilowy dół, który mija po kilku dniach. To stan, który przytłacza i trwa tygodniami, miesiącami, a czasem latami. To poczucie głębokiego rozdzierania człowieka od środka. Nie można jej „przespać” ani „przeczekać”. To choroba, która wymaga natychmiastowego leczenia.

MIT 2: „Po prostu pomyśl pozytywnie”

Jak powiedzieć osobie z depresją, żeby „po prostu się cieszyła”, to jak powiedzieć komuś ze złamaną nogą, żeby „po prostu pobiegł maraton”. To nie wybór. Depresja wynika z silnie zaburzonego poziomu neuroprzekaźników – głównie serotoniny, dopaminy i noradrenaliny. Depresja ma biologiczne podłoże. Osoba chora nie potrafi myśleć pozytywnie, czuje silną blokadę, na którą czuje, że nie ma żadnego wpływu.

MIT 3: „Masz wszystko, nie masz powodów do smutku”

Depresja może dotknąć każdego – bez względu na status społeczny, sukcesy zawodowe czy liczbę znajomych. Możesz mieć wszystko, a mimo to czuć pustkę. To nie kwestia „posiadania powodów”. To choroba mózgu, zaburzenie chemiczne, stan, który wymaga leczenia.

Jak rozpoznać depresję?

Diagnoza nie zawsze jest taka oczywista. Depresja czasem wygląda jak zmęczenie. Czasem jak rozdrażnienie. Czasem jak zobojętnienie na wszystko, co kiedyś sprawiało radość.

1) Ciągłe uczucie smutku, pustki lub przygnębienia – nie przez jeden dzień, ale przez długie tygodnie.
2) Brak energii i motywacji – nawet do rzeczy, które kiedyś były łatwe.
3) Bezsenność lub przeciwnie – ciągła potrzeba snu.
4) Zaniedbywanie codziennych obowiązków – szkoły, pracy, higieny osobistej.
5) Poczucie winy, bezwartościowości, myśli o tym, że „lepiej by było, gdyby mnie nie było”.

Co możesz zrobić, jeśli podejrzewasz depresję u siebie lub kogoś bliskiego?

1️) Przestań bagatelizować tę chorobę – to nie „chwilowy spadek formy”. Jeśli objawy trwają długo i utrudniają życie, to powód, by szukać pomocy.
2) Nie bój się iść do lekarza – psychiatra nie gryzie, a terapia działa. Psychoterapia połączona z lekami to najskuteczniejsza znana medycynie metoda wyjścia z depresji.
3) Nie udawaj, że nic się nie dzieje – jeśli widzisz, że bliska Ci osoba gaśnie, nie mów „weź się w garść”, tylko zapytaj: „Jak mogę Ci pomóc?”.
4) Zrozum, że depresja to choroba, a nie cecha charakteru – ktoś z depresją nie jest „słaby”, jest po prostu chory. Tak jak osoba z cukrzycą potrzebuje insuliny, tak osoba z depresją może potrzebować terapii i leków.

Dlatego mówię stanowcze NIE bagatelizowaniu depresji. Każdy, kto uważa, że depresja to nie choroba, ma poważne luki w wiedzy na ten temat.

Piszę to, bo wiem, jak to jest. Ale wiem też, że można z tego wyjść. I wiem, że TY masz prawo do otrzymania pomocy. Masz prawo do wsparcia. Masz prawo do tego, by żyć – naprawdę żyć, a nie tylko istnieć.

Jeśli to czytasz i masz wrażenie, że to o Tobie – nie jesteś sam/a. Są ludzie, którzy mogą Ci pomóc. I są tacy, którzy chcą Cię wysłuchać.

Zacznij od jednego kroku. Może to być rozmowa z kimś bliskim. Może telefon do psychologa. Może telefon na anonimową linię pomocy dla osób w kryzysie psychicznym. Może zaakceptowanie, że masz prawo czuć się źle – i masz prawo szukać pomocy.

Proszę o udostępnienie tego posta – zwiększajmy świadomość na temat depresji. Ta choroba, jeżeli nie jest leczona, to zabija. Pokażmy osobom chorym, że nie są same – nawet jeżeli na skutek choroby są przekonane, że jest inaczej.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Depresja to cichy złodziej życia. Siedziałem w pokoju i patrzyłem w ścianę. Godzinami. Dniami. Miałem wrażenie, że czas płynie, ale mnie w nim nie ma. Wszystko było jakieś odległe, bez znaczenia. Ludzie mówili do mnie, a ja nie słyszałem. Jedzenie traciło smak, kolory blakły, a uśmiechy innych wydawały się jak z innego świata. A ja? Ja przestawałem istnieć. Tak, przeżyłem kiedyś epizod ciężkiej depresji. I nie – depresja nie wygląda jak w filmach. Nie oznacza, że płaczesz całymi dniami i leżysz zwinięty w kłębek. Czasem oznacza, że śmiejesz się na zewnątrz, a w środku umierasz. Idziesz do pracy, rozmawiasz z ludźmi, a jednocześnie czujesz, jakbyś odpadał od rzeczywistości, jakbyś był tylko cieniem samego siebie. MIT 1: „Nie masz depresji, bo każdy czasem czuje się gorzej, to normalne” Nie, to nie jest „gorszy dzień”. Każdy ma prawo do smutku, ale depresja to coś więcej. To nie chwilowy dół, który mija po kilku dniach. To stan, który przytłacza i trwa tygodniami, miesiącami, a czasem latami. To poczucie głębokiego rozdzierania człowieka od środka. Nie można jej „przespać” ani „przeczekać”. To choroba, która wymaga natychmiastowego leczenia. MIT 2: „Po prostu pomyśl pozytywnie” Jak powiedzieć osobie z depresją, żeby „po prostu się cieszyła”, to jak powiedzieć komuś ze złamaną nogą, żeby „po prostu pobiegł maraton”. To nie wybór. Depresja wynika z silnie zaburzonego poziomu neuroprzekaźników – głównie serotoniny, dopaminy i noradrenaliny. Depresja ma biologiczne podłoże. Osoba chora nie potrafi myśleć pozytywnie, czuje silną blokadę, na którą czuje, że nie ma żadnego wpływu. MIT 3: „Masz wszystko, nie masz powodów do smutku” Depresja może dotknąć każdego – bez względu na status społeczny, sukcesy zawodowe czy liczbę znajomych. Możesz mieć wszystko, a mimo to czuć pustkę. To nie kwestia „posiadania powodów”. To choroba mózgu, zaburzenie chemiczne, stan, który wymaga leczenia. Jak rozpoznać depresję? Diagnoza nie zawsze jest taka oczywista. Depresja czasem wygląda jak zmęczenie. Czasem jak rozdrażnienie. Czasem jak zobojętnienie na wszystko, co kiedyś sprawiało radość. 1) Ciągłe uczucie smutku, pustki lub przygnębienia – nie przez jeden dzień, ale przez długie tygodnie. 2) Brak energii i motywacji – nawet do rzeczy, które kiedyś były łatwe. 3) Bezsenność lub przeciwnie – ciągła potrzeba snu. 4) Zaniedbywanie codziennych obowiązków – szkoły, pracy, higieny osobistej. 5) Poczucie winy, bezwartościowości, myśli o tym, że „lepiej by było, gdyby mnie nie było”. Co możesz zrobić, jeśli podejrzewasz depresję u siebie lub kogoś bliskiego? 1️) Przestań bagatelizować tę chorobę – to nie „chwilowy spadek formy”. Jeśli objawy trwają długo i utrudniają życie, to powód, by szukać pomocy. 2) Nie bój się iść do lekarza – psychiatra nie gryzie, a terapia działa. Psychoterapia połączona z lekami to najskuteczniejsza znana medycynie metoda wyjścia z depresji. 3) Nie udawaj, że nic się nie dzieje – jeśli widzisz, że bliska Ci osoba gaśnie, nie mów „weź się w garść”, tylko zapytaj: „Jak mogę Ci pomóc?”. 4) Zrozum, że depresja to choroba, a nie cecha charakteru – ktoś z depresją nie jest „słaby”, jest po prostu chory. Tak jak osoba z cukrzycą potrzebuje insuliny, tak osoba z depresją może potrzebować terapii i leków. Dlatego mówię stanowcze NIE bagatelizowaniu depresji. Każdy, kto uważa, że depresja to nie choroba, ma poważne luki w wiedzy na ten temat. Piszę to, bo wiem, jak to jest. Ale wiem też, że można z tego wyjść. I wiem, że TY masz prawo do otrzymania pomocy. Masz prawo do wsparcia. Masz prawo do tego, by żyć – naprawdę żyć, a nie tylko istnieć. Jeśli to czytasz i masz wrażenie, że to o Tobie – nie jesteś sam/a. Są ludzie, którzy mogą Ci pomóc. I są tacy, którzy chcą Cię wysłuchać. Zacznij od jednego kroku. Może to być rozmowa z kimś bliskim. Może telefon do psychologa. Może telefon na anonimową linię pomocy dla osób w kryzysie psychicznym. Może zaakceptowanie, że masz prawo czuć się źle – i masz prawo szukać pomocy. Proszę o udostępnienie tego posta – zwiększajmy świadomość na temat depresji. Ta choroba, jeżeli nie jest leczona, to zabija. Pokażmy osobom chorym, że nie są same – nawet jeżeli na skutek choroby są przekonane, że jest inaczej. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love sad 85
  • Udostępnienia: 95
  • Komentarze: 8
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Ileż ja w życiu upadałem – nawet tego nie zliczę.

Nie mówię tylko o pracy, pasjach czy wyzwaniach zawodowych. Upadałem w relacjach, w przyjaźniach, w związkach. Byłem tym, który zawodził i tym, który został zawiedziony. Byłem tym, który obiecywał, że się zmieni, i tym, który czekał na zmianę u kogoś innego. Byłem tym, który odchodził i tym, którego zostawiano.

Pamiętam, jak kiedyś wierzyłem, że jeśli kogoś kochasz, to wystarczy. Że miłość pokona wszystko – różnice, nieporozumienia, rany z przeszłości. A potem przyszła rzeczywistość. Chwile, kiedy widziałem, jak coś pięknego powoli się rozpada, a ja nie miałem pojęcia, jak to zatrzymać.

Zawiodłem przyjaciół. Nie zawsze byłem wtedy, kiedy mnie potrzebowali. Nie raz zawaliłem relacje, bo byłem dumny, uparty, bo nie chciałem przyznać się do błędu. Czasem myślałem, że ludzie zostaną w moim życiu na zawsze, że są pewni, że wystarczy ich mieć i już. Ale ludzie odchodzą. I czasem nie ma drugiej szansy.

Ale wiecie co?

Nauczyłem się, że porażki w relacjach nie definiują mnie jako człowieka. Że to, że kiedyś zawiodłem, nie znaczy, że zawsze będę zawodził. Że to, że ktoś mnie odrzucił, nie znaczy, że nie jestem wart miłości. Że przyjaźnie się zmieniają, ale niektóre trwają mimo wszystko – jeśli się o nie dba.

Nauczyłem się, że relacje to nie tylko te piękne chwile, ale też te najtrudniejsze. To umiejętność przepraszania. To zdolność przyznania się do błędu. To gotowość, by słuchać, zamiast tylko mówić.

Czasem upadamy w zwykłych, codziennych sprawach. Nie mamy siły wstać rano z łóżka. Nie dotrzymujemy postanowień. Nie jesteśmy takimi ludźmi, jakimi chcielibyśmy być. Odkładamy marzenia na później, bo wydają się zbyt odległe. Boimy się zmian, więc tkwimy w tym, co znane, nawet jeśli to nas rani.

Ale prawda jest taka, że każdy upadek to szansa na nowy początek.

Przyszedł dzień, kiedy spojrzałem w lustro i zobaczyłem kogoś, kto przetrwał.
Przyszedł dzień, kiedy wyciągnąłem rękę na zgodę, choć myślałem, że to już koniec.
Przyszedł dzień, kiedy znów zaufałem, choć tyle razy się sparzyłem.
Przyszedł dzień, kiedy zrozumiałem, że każda porażka w moim życiu była lekcją.

Jeśli więc teraz czujesz się przegrany, jeśli masz wrażenie, że nie dajesz rady, że znów coś zawaliłeś – pamiętaj: to jeszcze nie koniec. Możesz się podnieść. Możesz zawalczyć. Możesz spróbować jeszcze raz.

I pewnego dnia spojrzysz wstecz i powiesz sobie: „Warto było”. Bo to nie sukcesy, ale właśnie te upadki uczą nas, kim naprawdę jesteśmy.

Dawid ... Zobacz więcejZobacz mniej

Ileż ja w życiu upadałem – nawet tego nie zliczę. Nie mówię tylko o pracy, pasjach czy wyzwaniach zawodowych. Upadałem w relacjach, w przyjaźniach, w związkach. Byłem tym, który zawodził i tym, który został zawiedziony. Byłem tym, który obiecywał, że się zmieni, i tym, który czekał na zmianę u kogoś innego. Byłem tym, który odchodził i tym, którego zostawiano. Pamiętam, jak kiedyś wierzyłem, że jeśli kogoś kochasz, to wystarczy. Że miłość pokona wszystko – różnice, nieporozumienia, rany z przeszłości. A potem przyszła rzeczywistość. Chwile, kiedy widziałem, jak coś pięknego powoli się rozpada, a ja nie miałem pojęcia, jak to zatrzymać. Zawiodłem przyjaciół. Nie zawsze byłem wtedy, kiedy mnie potrzebowali. Nie raz zawaliłem relacje, bo byłem dumny, uparty, bo nie chciałem przyznać się do błędu. Czasem myślałem, że ludzie zostaną w moim życiu na zawsze, że są pewni, że wystarczy ich mieć i już. Ale ludzie odchodzą. I czasem nie ma drugiej szansy. Ale wiecie co? Nauczyłem się, że porażki w relacjach nie definiują mnie jako człowieka. Że to, że kiedyś zawiodłem, nie znaczy, że zawsze będę zawodził. Że to, że ktoś mnie odrzucił, nie znaczy, że nie jestem wart miłości. Że przyjaźnie się zmieniają, ale niektóre trwają mimo wszystko – jeśli się o nie dba. Nauczyłem się, że relacje to nie tylko te piękne chwile, ale też te najtrudniejsze. To umiejętność przepraszania. To zdolność przyznania się do błędu. To gotowość, by słuchać, zamiast tylko mówić. Czasem upadamy w zwykłych, codziennych sprawach. Nie mamy siły wstać rano z łóżka. Nie dotrzymujemy postanowień. Nie jesteśmy takimi ludźmi, jakimi chcielibyśmy być. Odkładamy marzenia na później, bo wydają się zbyt odległe. Boimy się zmian, więc tkwimy w tym, co znane, nawet jeśli to nas rani. Ale prawda jest taka, że każdy upadek to szansa na nowy początek. Przyszedł dzień, kiedy spojrzałem w lustro i zobaczyłem kogoś, kto przetrwał. Przyszedł dzień, kiedy wyciągnąłem rękę na zgodę, choć myślałem, że to już koniec. Przyszedł dzień, kiedy znów zaufałem, choć tyle razy się sparzyłem. Przyszedł dzień, kiedy zrozumiałem, że każda porażka w moim życiu była lekcją. Jeśli więc teraz czujesz się przegrany, jeśli masz wrażenie, że nie dajesz rady, że znów coś zawaliłeś – pamiętaj: to jeszcze nie koniec. Możesz się podnieść. Możesz zawalczyć. Możesz spróbować jeszcze raz. I pewnego dnia spojrzysz wstecz i powiesz sobie: „Warto było”. Bo to nie sukcesy, ale właśnie te upadki uczą nas, kim naprawdę jesteśmy. Dawid
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love wow 80
  • Udostępnienia: 16
  • Komentarze: 9
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

#osobowosctoproces ... Zobacz więcejZobacz mniej

#osobowosctoproces
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 18
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 0
Dawid Haracz
2 tyg. temu
Dawid Haracz

Przeprowadziłem dziś pierwsze w tym semestrze wykłady z psychologii zarządzania, poszedłem na długi, godzinny spacer do lasu, pomedytowałem, zjadłem pyszny obiad, a teraz leżę sobie w zupełnej ciszy i odpoczywam. Czuję, że endorfiny, serotonina i dopamina w moim organizmie wykonują właśnie kawał dobrej roboty. 😉

A jak Wy spędzacie ten weekend? Pracujecie czy odpoczywacie? 🙂 ... Zobacz więcejZobacz mniej

Przeprowadziłem dziś pierwsze w tym semestrze wykłady z psychologii zarządzania, poszedłem na długi, godzinny spacer do lasu, pomedytowałem, zjadłem pyszny obiad, a teraz leżę sobie w zupełnej ciszy i odpoczywam. Czuję, że endorfiny, serotonina i dopamina w moim organizmie wykonują właśnie kawał dobrej roboty. 😉 A jak Wy spędzacie ten weekend? Pracujecie czy odpoczywacie? 🙂
Zobacz na Facebooku
· Udostępnij
Udostępnij na Facebooku Udostępnij na Twitterze Udostępnij na LinkedIn Udostępnij przez e-mail
Zobacz komentarze
  • likes love 34
  • Udostępnienia: 1
  • Komentarze: 6
Wczytaj więcej
  • Facebook
  • Instagram
  • LinkedIn

Copyright © 2025 Dawid Haracz..

Ta strona wykorzystuje pliki cookies, dzięki którym może działać lepiej.
Rozumiem Polityka prywatności
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT
Close